370. انعام!

امروز عروسمون نذرش قبول شده بود یه جلسه ی قرآن توی خونشون گرفته بود که سوره ی انعام خونده بشه، هوا هم به حدی بارونیه که از صبح تا الان که تقریبا ساعت ۹ شبه همینجوری نان استاپ داره می باره! اوایل خیلی عاشقانه بود، بعدش تبدیل شد به سیل! الان از این نگرانم که فردا اگه همینجوری بخواد بباره یا اصلا نباره هم، همه جا میشه گِل، منم لباسام کلا کثیف میشه و اعصابم بهم می ریزه! 

میخواستم از مراسم عروسمون بگم، بابا نذر میکنین سوره ی کوثر نذر کنین، هم کوتاهه، هم عرض یه ساعت صد بار میشه اونو خوند، هم اونایی که سواد ندارن میتونن اونقدر تکرار کنن که حفظ بشن و شمام بانی خیر بشین! حالا بخون تا سوره ی انعام تموم بشه، مگه تموم میشه؟ وسطاش دیدم یکی خوابیده، یکی داره با گوشی ور میره، یکی با بچه بازی میکنه، خلاصه فقط دو سه نفر واقعا قرآن میخوندن! چه جلسه ی قرآنی بود خدا قبول کنه! 

آورده اند که روزی یه شخصی برای اولین بار داشته میرفته حج، چون استرس داشته میره پیش یه عالم میگه من چیکار کنم که حج م قبول بشه؟ عالم میگه اگه توی این سفر دو تا کار رو بتونی انجام بدی حج ت قبوله! اول اینکه سعی کنی از دست کسی به هیچ وجه ناراحت نشی، طرف میگه این که کاری نداره، من کلا از کسی ناراحت نمیشم! عالم ادامه میده دوم اینکه سعی کنی کسی رو ناراحت نکنی، طرف میگه این خیلی سخته، شاید من ناخواسته کاری کنم که کسی ناراحت بشه! (اینجای داستان دقیق یادم نیست ولی مفهومش اینه) طرف که از حج بر میگرده میره پیش اون عالم، میگه من اشتباه میکردم، من میتونستم کاری کنم که کسی ازم ناراحت نشه (با زیاد حرف نزدن و شوخی بیجا نکردن و کارای دیگه) ولی نتونستم اصلا ناراحت نشم، یه چیزایی اتفاق می افتاد که ناراحتم میکرد! 

هدف از گفتن این داستان این بود که توی هر مراسمی بالاخره یه دلخوری هایی عمدی یا سهوی پیش میاد، کاش واقعا بتونیم ناراحت نشیم!