225. دست خط...

نمیدونم چرا اصلا از آدمای مرموز و ناشناس خوشم نمیاد!! در عوض خیلی علاقه دارم اونایی که وبلاگشونو میخونم و نوشته هاشونو دوست دارم، از نزدیک ببینم یا لااقل عکسی چیزی باشه که بتونم ذهنیتی ازشون داشته باشم!! نمیدونم اسمشو کنجکاوی میذارین یا فضولی ولی خب هرکسی به چیزی علاقه داره دیگه!! (اینو گفتم که بیاین یه عکس از خودتون بهم بدین که عقده ای و آرزو به دل از دنیا نرم!! و إلا حتی نمیخوام اسم واقعیتونو بدونم!!) خودمم تا جایی که بشه دوست ندارم مرموز بازی دربیارم!! البته زمان دانشجویی به همراه چندتا از بچه ها یه وبلاگی راه انداختیم و اسممونو گذاشتیم "منتقدین"! این وبلاگ و نوشته هاش طنز بود و کل کلاسِ خودمون و تعدادی هم از بچه های کلاسای دیگه ولی هم رشته ایه خودمون طرفدارش بودن شدید! یه سال بعد از فارغ التحصیلی توی فیس بوق در حضور همۀ دوستام اعلام کردم که یکی از مهمترین طنزپردازهای اون وبلاگ من بودم که خب خیلیاشون باورشون نمیشد اون نوشته ها کار یه دختر بداخلاق و ساکتی باشه که تو کلاس معمولا کسی باهاش راحت نبود!! اینهمه مقدمه برای این بود که بگم خدا خیر نده به اونی که اومد توی تلگرام یه ربات ساخت به نام "حرفتو ناشناس بهم بگو!" یکی هی میاد حرفایی میزنه و خفه میشم وقتی نمیتونم بهش جواب بدم! از همینجا اعلام میکنم جونه مادرت هرکی هستی بیا بگو... والا مُردم از فضولی! توی پست های اولیه م گفته بودم چقد عاشق دست خطم!! تا جایی که از نظر من بهترین کادو اینه که دوستام برام یه نامه بنویسن... همین! (کلا آدم کم توقعی ام!!) حتی دست خط هایی که میگن خیلی بده و اینا از نظر من خیلی باارزشه!! امروز به یکی قول دادم یه چشمه از دست خط انگلیسی مو رو کنم (البته فارسیم تعریفی نداره با این انگلیسیه میتونم کلاس بذارم!) اومدم دو سه خط از جمله های معروف نمایشنامۀ هملت رو براش نوشتم گفتم شمام فیض ببرین باشد که رستگار بشین و یه نامه هم شما برا من بنویسین!! از تایپ متنفرم! + همیشه دوست داشتم توی یه شهر دیگه میشدم و نامه مینوشتم!! کلا عاشق نامه نگاری ام!! مخصوصا اون زمانی که نامه میفرستی و روزها منتظر جواب نامه میمونی... خیلی حس خوبیه! اما متاسفانه اون زمان که توی شهر دیگه بودیم من خیلی کوچیک بودم و خواهرم واسه دخترخاله هام نامه مینوشت، الانم که خودم میتونم اینکارو بکنم کسی رو توی شهر دیگه ندارم!!