421. روزهای سخت در راه است!

تعرفه ی بیمه ها رو اعلام کردن و این یعنی خداحافظ بیکاری و مفتی پول گرفتن، خداحافظ دو ساعتی که میرفتم سرکار، خداحافظ مرخصی های بدون حساب، خداحافظ ساعت کاری از دوازده و نیم تا دو، خداحافظ دورهمی هایی که توی اون مدت کوتاه سرکار با همکارا داشتیم و غیبت میکردیم، خداحافظ روزهای خوب! :(

امروز از ساعت دوازده و نیم رفتم سرکار و ساعت هشت برگشتم خونه! خسته که هستم ولی خب از ساعت دو که درها رو میبندیم و پشت درهای بسته فقط خودمون همکارا میمونیم تا کارامونو انجام بدیم فضا طوریه که اصلا نمیفهمیم زمان چجوری میگذره و کارمون کی تموم میشه! کار منو آبجی ساعت چهار یا زودتر تموم میشد، ولی خب بخاطر اینکه من خواستم به همکارا کمک کنم، آبجی رفت خونه و من موندم، اما به یه شرط! گفتم نمازم مونده، اگه زیراندازی چیزی با یه مُهر برام پیدا کنین تا شب میمونم کمک میکنم وگرنه منم میرم! که ظرف پنج دقیقه دیدم صاحب کارمون همچین محرابی برام تو آشپزخونه آماده کرده:

همین باعث شد که بقیه بچه ها هم نمازشونو بخونن (مصداق امر به معروف با عمل همینه)! ملائک به حال ما غبطه میخوردن :))! قرار شد از این بعد که مشکل نماز هم نداریم دیگه ساعت دوازده و نیم برم و هر وقت کار تموم شد برگردم و البته غُر نزنم! :) 

دوتا پرینتر خراب شده بودن، صاحب کارمون از ساعت دو داشت باهاشون کلنجار میرفت و میگفت من میتونم درستش کنم! گفتم بابا شما اینکاره نیستین بکشین کنار من سه سوت حلش کنم، گفت نه من میتونم! گفتم بخدا کار شما نیست، از من اصرار از اون انکار (یا از اون اصرار از من انکار؟!) خلاصه نزدیکای ساعت هشت بود که گفت من نتونستم تو هم عمرا بتونی، خدا شاهده جلوی چشم خودش با دوتا کلیک و یه ریستارت درستش کردم :)) آخه تو که اینکاره نیستی چرا منو حرص میدی؟! صاحب کاره دیگه، چه میشه کرد :) مجبوریم بهش بگیم باشه تو خوبی :)